Ons bezoek aan de westkust van Vancouver Isand zat er al weer op. Vanochtend vertrokken we weer naar de oostkust. Aangezien ons huisje ons erg was bevallen, deden we nog wel even rustig aan om er zo lang mogelijk van te genieten. Weer lekker ontbeten en daarna de bagage in de auto. Hier krijgen we steeds meer handigheid en is dus snel gedaan. Daarna bij de benzinepomp de auto weer even vol gegooid en ijs voor de koelbox gehaald. Vervolgens rijden we via de Highway 4 weer naar het oosten. Dit is dezelfde weg als op de heenweg, maar het blijft een mooi gebied om doorheen te rijden: hoge bomen, meren en bergen. Eigenlijk ligt er maar 1 echte plaats (Port Alberni) tussen de west- en oostkust en we realiseren ons nu pas hoe afgelegen het Pacific Rim N.P. toch wel ligt. Na een kilometer of 30 trok de zeemist weer op en reden we weer in het ons inmiddels bekende zonnetje.

Het is dit weekend een lang weekend voor de Canadezen, omdat het maandag British Columbia Day is. Hierdoor zal het de komende dagen wel wat drukker op het eiland worden. Tot nu toe hebben we hier nog geen last van gehad. Alleen als we langs Cathedral Grove in MacMillan Provincial Park rijden, zien we dat er wel heel veel auto’s staan. Op de weg valt het allemaal wel mee en we denken dat het op het Noordelijke deel van het eiland ook minder druk zal zijn dan in het Zuiden. Dit deel ligt namelijk wat meer afgezonderd en heeft geen directe bootverbindingen met het vaste land. We zullen wel zien...

Een stukje voor Parksville verlaten we Highway 4. De kortste/snelste weg naar Campbell River is om vanaf hier de Highway 19 naar het noorden te pakken. Dit lijkt ons een wat saaie snelweg, dus rijden we (ondanks alle “adviezen” van de Tom Tom) rechtdoor richting de kust. We rijden dan door het plaatsje Qualicum Beach en stoppen daar ook direct bij het strand. Hier lopen we even een stukje en Mick en Mylla zoeken naar schelpjes en krabbetjes.

Marisol neemt hier ook weer wat zand mee voor haar verzameling. Zij heeft namelijk een hele verzameling met kleine bakjes zand van allerlei plaatsen ter wereld. Deze hebben allemaal verschillende kleuren en onder een microscoop zie je ook dat ze allemaal een andere structuur hebben.

Na deze tussenstop gaan we verder over Highway 19A, die grotendeels langs de kust gaat. We stoppen nog even in Comox bij een Subway voor een “Broodje Mick en Mylla”. Ik heb hier maar gelijk gezegd dat het om twee dezelfde broodjes ging :) . Daarna bij Starbucks nog een Frappuchino en een Latte voor onderweg gehaald. Hiermee moesten we onze eindbestemming toch wel gaan halen.
Zonder al te grote problemen vonden we ons motel voor vannacht. Voor een motel hadden we een lekker grote kamer met twee tweepersoonsbedden en een extra eenpersoons. Mick en Mylla konden dus lekker in een eigen bed slapen. Mylla had nog wat te goed, dus die mocht in haar eentje in een van de grote bedden.

Vlak voordat we bij het motel aankwamen, gingen we via een brug een rivier over. Toen zagen we dat er mensen stonden te vissen in de Campbell River. Aangezien wij van plan waren om een van de komende dagen ook onze barbecue maaltijd te gaan vangen, wilden we daar wel even een kijkje gaan nemen. Als onervaren vissers zijn alle trucjes die we af kunnen kijken natuurlijk welkom ;) .
Mick en Mylla schoten direct hun zwemkleren aan. Je kan natuurlijk nooit weten..... De rivier loopt vlak achter ons motel, maar we moesten nog wel even de juiste sluiproute vinden om tussen de bosjes door bij de rivierbedding te komen. Vervolgens moesten we een stukje door het water waden om op een strook met kiezelstenen te komen, vanwaar we alles konden bekijken. Terwijl de vissers vaak tot hun middel in het water stonden, zaten op deze strook een paar gezinsleden van het mooie weer te genieten. We hebben even staan kijken en zagen hoe er af en toe een vis werd gevangen. Mick was nog even naar een van de vissers toegelopen om te vragen of het echt zalm was. En dat was ook zo. Mmmjammie... Het was wel zielig om te zien, maar zodra ze gevangen waren, kregen de vissen een klap op hun kop met een steen en werden daarna koel gehouden in het water. “Goed opletten Marisol. Als ik ze gevangen heb, moet je dat zo doen. Daarna hoef je hem alleen nog maar even schoon te maken, dan zal ik ze op de barbecue doen.....”
Terwijl Mick en Mylla wat in het water gingen rommelen en Marisol wat foto’s maakte, liep ik nog even een stukje verder over de kiezelstrook. Hierbij groette ik vriendelijk een vrouw die daar zat. Haar man en twee zoons stonden in het water te vissen. De man zag er ervaren uit (voor zover ik dat kon bepalen) en de zoons waren het aan het leren. Toen ik even later omkeerde zag ik dat Mick en Mylla mij achterna waren gekomen en met de vrouw stonden te praten. Het bleek dat dit ook Nederlanders waren. We hebben een tijdje met ze staan te praten en de vakantie-ervaringen uitgewisseld. Zij waren hier al vaker geweest en probeerden altijd zo veel mogelijk te vissen. Ondertussen probeerden M&M zover mogelijk het water in te lopen. De rivier was niet zo heel diep, maar de stenen en de stroming maakten het toch wel lastig.
Na een tijdje was het voor ons tijd om te gaan, dus via dezelfde route liepen we weer terug naar ons motel.
We wilden eerst nog even wat boodschappen doen en dan een restaurantje zoeken. Toen de boodschappen waren gedaan, gingen Marisol en Mylla nog even op zoek naar een nieuwe bikini voor Mylla (de andere was zeker te veel gebruikt...). Terwijl zij aan het passen waren, liep ik met Mick om de tijd te doden even naar het haventje achter de winkels. Daar zag ik een boot langs de kant waarop stond “Patty’ Fin”. Ik kon mij herinneren dat de mensen van vanmiddag als ze hier waren daar vaak gingen eten. Dit was een restaurant op een boot waar je heerlijke krab kon eten. Dit moest dus wel het restaurantje zijn waar ze vanmiddag zo enthousiast over waren. Het zag er gezellig uit, dus het leek me wel een goed idee om hier te gaan eten. En ik moet zeggen: het enthousiasme was erg terecht. De aankleding was simpel maar heel gezellig. Zeker nu met het mooie weer alles open stond. De bediening was vriendelijk en daarnaast was het eten overheerlijk.
We hebben uiteindelijk geen krab genomen, maar wel zalm en heilbot. Dit keer zat er eens geen friet bij, maar lekker met salade en een stuk geroosterd stokbrood. Mick wilde nog heel graag eens clamchowder hebben. Hij heeft dit ooit in Monterey eens gegeten en heeft er al een paar dagen over, maar het was er nog niet van gekomen. Nu had hij geluk, want het stond op het menu. Er zat hier ook zalm doorheen en hij vond het heerlijk. Het was wel heel toevallig dat er inmiddels nog twee Nederlandse gezinnen bij de tafels naast ons waren komen te zitten. Zit je bijna aan de andere kant van de wereld in een heel klein (redelijk achteraf) restaurantje, worden 3 van de 8 tafels bezet door Nederlanders. Heel grappig.

De kinderen waren al behoorlijk moe geworden. Je kan toch wel merken dat ze door alle indrukken van de vakantie tot nu toe wat eerder moe beginnen te worden. We zijn dus na het eten maar snel naar huis gegaan. Mick ging hier zelfs uit zichzelf direct zijn tanden poetsen en naar bed toe..... De wonderen zijn de wereld nog niet uit !
Inmiddels slapen ze alle twee en zijn Marisol en ik rustig op onze laptop bezig. We zoeken nog even het een en ander uit voor morgen en werken het weblog en de foto’s weer bij. Tot nu toe is het aardig gelukt om dit regelmatig (bijna dagelijks) te doen. Het aantal plaatsen waar we internetverbinding hadden, was veel meer dan dat we vooraf verwacht hadden. Dit is wel prettig, want dan kunnen we regelmatig het weblog bijhouden en de reacties lezen (is altijd leuk), maar we zoeken ook nog regelmatig wat dingen uit, die we de dag(en) erna kunnen gaan doen. Ook al bereid je thuis de vakantie al goed voor, het blijkt dat je soms toch net even wat extra wilt weten of de route wilt wijzigen. Lang leve het internet voor zulke momenten...