Voor vandaag hebben we ons plan wat omgegooid. Ons oorspronkelijke plan was om vanuit Campbell River via het Strathcona Provincial Park naar Gold River te gaan. Vanaf dat plaatsje zouden we dan een log-road (onverharde gravel weg) nemen die uiteindelijk een stuk voor Port McNeill weer op Highway 19 uit zou komen. Aangezien dit toch wel een behoorlijk lange dag was, zouden we dan op tijd moeten vertrekken.

De laatste dagen merken we echter dat Mick en Mylla ’s ochtends wat moeilijker wakker worden. Daarnaast zouden we zo’n 65 kilometer over een onverharde weg moeten rijden. Ook al hoopten we daar nog wild-life te kunnen zien, het leek ons toch verstandiger om een kortere weg naar Port McNeill te nemen. Na nog wat andere opties bekeken te hebben, besloten we om gewoon de kortste weg te nemen: rechtstreeks over de Highway 19.

Het motel was prima bevallen. Het was schoon, ruim en rustig. We hadden -na alle goede overnachtingsplekken tot nu toe- een beetje onze twijfels over deze, maar dit bleek ongegrond. We konden ’s ochtends nog even gebruik maken van het simpele ontbijt en daarna vertrokken we richting het noorden.
We hadden al verwacht dat het op het noordelijke gedeelte van het eiland niet zo heel druk zou zijn, maar dat het in het weekend van B.C. day zo stil zou zijn hadden we niet verwacht. Over een vrijwel verlaten weg reden we door de bossen.

Een deel hiervan gingen we weer wat meer door het binnenland. Aangezien er voor het grootste deel van de route aan beide kanten van de weg hoge bomen staan, vonden we het uitzicht op een gegeven moment wat saaier worden. Ook zien we dat er hier toch wel veel stukken bos gekapt zijn. Er blijft dan nog wel een dun randje langs de weg staan, om de kale plekken zoveel mogelijk af te schermen. Op veel plekken zijn al weer nieuw bomen geplant, maar het zal nog wel een tijdje duren voordat deze tot de oude hoogte zijn uitgegroeid.
Vlak voor Woss rijden we alsnog een stukje de log-road op. Dit was de plek waar we eigenlijk weer de highway 19 op zouden komen. We zijn een kilometer of drie de weg ingereden om zo toch nog een beetje het gevoel voor deze weg te krijgen. We kwamen langs een mooi meertje, waarnaast een aantal mensen aan het kamperen waren. Dat lijkt ons toch wel een gewaagde onderneming: het is tenslotte hier Cougar en Bear country.

Het was een leuk weggetje, maar we zijn wel blij dat we er voor gekozen hadden om deze niet helemaal vanaf Gold River te volgen. We zijn over hetzelfde stuk weer teruggegaan en vanaf daar de highway weer verder genomen.

Vlak voor Port McNeill hebben we nog even de afslag naar Telegraph Cove genomen. We wilden even controleren waar we ons morgenochtend moeten melden voor de Grizzly Bear Tour. We vinden het snel en bevestigen vast dat we er morgen zullen zijn. Daarna rijden we door naar onze cabin voor de komende nachten. Het resort ligt zo’n 10 kilometer voorbij Port McNeill. Ze hebben hier plaatsen voor campers en tenten en een aantal cabins. Uiteraard hebben wij gekozen voor de luxe van een cabin :) En wat voor een! De plaats is fantastisch. We staan zo’n 10 meter van het strand en hebben een mooi uitzicht op de Queen Charlotte Strait. Tegenover ons ligt Malcolm Island en daarachter het vaste land van de westkust van British Columbia.

Vanaf het strand staan er aardig wat mensen te vissen. Overal zien we mensen gedurende de dag barbecue-en. Het ziet er allemaal heel gezellig uit.

Aangezien M&M heel graag wilden gaan vissen (en daarna de vangst op de barbecue gooien) zijn we naar de plaatselijke sportvis-winkel gegaan. We wilden wat spullen en een vergunning kopen, zodat we overmorgen een leuke visstek konden gaan zoeken. Met twee nieuwe hengels (hoe kijg ik die in vredesnaam mee naar Nederland?!?!), verschillende haken met aas en de vergunningen voor ons drie komen we de winkel weer uit. M&M zijn zo enthousiast dat ze de nieuwe spullen natuurlijk meteen willen uitproberen. Nu heb ik vroeger wel wat gevist, maar zo vanaf het strand de zee in is natuurlijk wel wat anders dan de plaatselijke sloot.
Het was al wat later in de middag en morgen moeten we erg vroeg op, maar het leek me wel een goed idee dat ze wat konden oefenen met het uitgooien, terwijl Marisol het eten klaar ging maken. Een werphengel een beetje ver de zee ingooien vergt toch wel wat oefening. Het is voor M&M tenslotte de eerste keer dat ze het doen. We gaan dus voor onze cabin op het strand wat oefenen. In het begin helpt Marisol Mylla nog even. Ik hou me met Mick bezig. De eerste paar keer beland het haakje met het aas op het strand, maar na niet al te lange tijd, krijgen ze hem toch al een aardig stuk de zee in. Ook al hebben ze nog niet beet, ze hebben er toch aardig lol in.

Marisol en ik halen af en toe de lijn uit de knoop, want het gaat soms nog wel eens mis :). Als ik nog even wat aan Mick voor wil doen, heb ik zowaar een vis aan de lijn! Als hij wat omhoog spartelt kan ik zien dat het een Pink Salmon is, maar helaas breekt hij los. Toch geeft het wel een goed gevoel dat het gewoon vanaf het strandje voor ons huisje kan... Na een tijdje neem ik Mylla’s hengel even over. Na twee keer gooien en binnenhalen, heb ik alweer beet. Deze keer lukt het me om hem helemaal binnen te krijgen. Het is nog een flinke ook:

Mick staat te juichen en Marisol en Mylla komen aanrennen om wat foto’s te maken. Mylla wil me direct een steen aangeven, zodat ik hem humaan kan doodslaan. Gisteren in Campbell River had ze gehoord dat dat de manier was om een vis zo snel mogelijk te doden als je hem gevangen had. En ze lijkt wel zo’n lief meisje! We kunnen niet echt herkennen wat voor vis het is, maar het lijkt ons geen zalm. Aangezien we inmiddels al eten voor vanavond hebben en we niet zeker zijn of deze eetbaar is, gooien we de vis weer netjes terug in zee. Later zijn M, M&M nog even bij de vis-schoonmaaktafel, die hier op het resort is, gaan vragen wat voor vis het was. Het blijkt een Starry Sole te zijn??? Hij is eetbaar, maar er zit niet zo veel vlees aan. Als we dit in iets meer dan een half uurtje kunnen, moet het maandag zeker lukken om op een goede plek ons eten voor die avond bij elkaar te hengelen...
Na het eten lukt het aardig om de kinderen een beetje op tijd in bed te krijgen. Marisol en ik kijken nog even naar een prachtige zonsondergang vanaf onze veranda.

Morgen moeten we er om 5.30 uur uit, zodat we op tijd in Telegraph Cove kunnen zijn. Hopelijk lukt het dan om nog wat ander wildlife te “vangen”.

En oh ja; Oke, ik geef het toe: ik had een beetje overdreven. Maar toch niet gek voor een klein uurtje vissen, toch?