We werden vanochtend wakker met een strak blauwe lucht. De kinderen sliepen nog, dus Marisol en ik maakten vast de spullen in orde voor vandaag. Daarna hebben we maar vast ontbeten, want er was nog geen teken van leven uit de slaapkamer van Mick en Mylla. Gelukkig hadden we hier een eigen huisje met o.a. een keuken. Dan konden wij in ieder geval onze gang gaan. Ze hadden waarschijnlijk wat extra slaap nodig na alle avonturen van de afgelopen anderhalve week. Uiteindelijk werden ze wakker en toen ook zij hadden ontbeten, gingen we op pad.

Voor vanochtend stond de wandeling naar de Angel Glacier op het programma. Deze wandeling (Path of the Glacier) hadden we thuis in Nederland uitgezocht, maar even leek het er op dat we hem niet konden gaan doen. De start van de trail ligt zo’n 30 kilometer ten westen van ons huisje. De slingerende weg hiernaar toe was gesloten tot begin augustus i.v.m. onderhoud. Gelukkig waren de werkzaamheden voorspoedig verlopen en was de weg gisteren heropend. Over een schitterende nieuwe asfaltweg reden we dus naar boven. Heel veel haarspeldbochten en soms al een mooi zicht op Mount Edith Cavell (de berg waar de gletsjer op ligt). De trail zelf is zo’n twee kilometer. Eerst liepen we via een pad omhoog. Halverwege kan je afslaan naar de Meadows, maar dit deel was nog afgesloten. Wij zijn dus direct verder gelopen naar de gletsjer. Daar aangekomen, stonden we in een heel apart landschap. Van boven naar beneden ligt de gletsjer, die eindigt in een klein meertje. In dit meertje drijven ijsbrokken, die van de gletsjer zijn afgebroken.
We hebben zelf geen grote stukken zien afbreken (alleen een klein stuk, ter grote van een voetbal), maar soms hoor je wel een onheilspellend gekraak en gekreun uit de ijsvlakte komen. Vanaf een zijkant van de gletsjer valt een waterval naar beneden van smeltwater. Rondom het meer groeit helemaal niets, maar er ligt een vlakte vol met stenen in allerlei maten. Deze zijn hier achtergebleven uit de tijd dat de gletsjer nog veel groter was. Al klimmend en klauterend zijn we over dit stenenveld naar de rand van het meer gegaan. Mick en Mylla wilden natuurlijk wel eens voelen hoe koud het water was. En koud was het. Op veel plekken lag er zelfs nog een dun laagje ijs op. Dit was geen ijs van de gletjser, maar vriest waarschijnlijk ‘s nachts aan. We volgden de oever van het meer tot de plek waar we zelfs een stuk sneeuw over moesten steken. Toen stonden we heel dicht bij de wand van de gletsjer. Vanaf hier heb je een heel duidelijk zicht op het typische blauwe ijs. Inmiddels waren er donkere wolken onze kant op gedreven en begon het wat te regenen. We gingen dus maar snel richting de auto. De regen zette gelukkig niet door. In ieder geval niet in de richting waar wij opgingen.

Na nog wat boodschappen gedaan te hebben, wilden we in ons huisje even gaan lunchen. Als het weer een beetje mee zat, wilden we vanmiddag wat meer dingen in het oosten van het park gaan bekijken. Toen we bijna het terrein van onze bungalow op reden, zagen we opeens een coyote in de bosrand staan. Hij was behoorlijk groot en veel grijzer dan degenen die we in Yellowstone hadden gezien. Grappig dat deze dieren ook zo dicht bij ons huisje te vinden waren.

Na de lunch schoten Mick en Mylla direct hun zwemkleren aan. We gingen namelijk eerst naar Lake Edith en Lake Annette. Dit zijn twee recreatie meertjes. Er zijn wat strandjes, dus er kon wel eens gezwommen worden ! Bij Lake Anette kwamen we bij een steiger waar we lekker konden zitten. Het water was wel heeeel erg koud, maar Mylla liet zich niet kennen en ging als eerste helemaal door. Toen kon Mick natuurlijk niet achterblijven. De temperatuur nodigde echter niet uit tot een lange zwempartij.

Toen ze waren opgedroogd, zijn we op een grasveld nog even met zijn vieren gaan voet-volleyballen. Waar wij waren was het nog wel mooi weer, maar vanaf hier konden we heel goed zien dat er een heel stuk verder donkere wolken boven (onder andere) Mount Edith Cavell hingen, waar behoorlijk wat regen uit viel. Dit gaf heel mooi aan dat het weer in berggebieden heel verschillend kan zijn. Gelukkig waren we daar vanochtend geweest en zaten we nu in een ander deel van het park.

Voor onze laatste wandeling in Jasper N.P. gingen we naar Maligne Canyon. Hier loop je langs de rivier, die een hele diepe canyon in de rotswanden heeft uitgesleten. Bij de start van de wandeling is deze canyon heel erg diep, Op de brug die eroverheen gaat, sta je dan ruim 50 meter boven het kolkende water. Naarmate je verder loopt, wordt het minder diep. Op de derde brug sta je op een punt waar de rivier in een hoek naar beneden duikt. Dit zorgt ervoor dat je daar in een spray van het koude rivierwater staat. Het was een mooie wandeling, maar aangezien je ook weer terug omhoog moet, was het voor de kinderen toch wel erg pittig, zo aan het einde van de dag. Maar ze hebben het gehaald.

We wilden in het restaurant bij de start van de trail wat gaan eten, maar het restaurant leek gesloten. Het was helemaal leeg en een beetje aan de donkere kant. Er zaten alleen wat werknemers aan tafel een spelletje te spelen. Op het moment dat we weg wilden gaan, kwam er toevallig een serveerster langslopen. Toch maar even vragen… en ze bleken gewoon open te zijn ! We hebben een simpel diner besteld en toen we hierop wachtten zag Mylla op het terras een klein eekhoorntje lopen. Ze heeft hier toen buiten nog wat foto’s genomen. Toen we inmiddels aan het eten waren, zagen Mick en Mylla dat het eekhoorntje het restaurant in was gelopen. Mick ging dit even tegen de serveerster zeggen. Toen hij terugkwam zei hij: “ Volgens mij was het niet goed, want ze zei “……. Oh Fuck” “ Op zich niet zo netjes natuurlijk, maar op de manier hoe hij het zei, was het erg grappig. Na ons diner, bleek het diertje weer naar buiten te zijn gejaagd, dus alle etenswaar was weer veilig.

Als afsluiting van ons bezoek aan Jasper N.P. wilden we nog een stuk gaan rijden door de Maligne Valley. Hier schijnen nog wel eens Moose te lopen. Deze zouden we nog wel erg graag willen zien. Het was (weer) een prachtige weg met (weer) mooie uitzichten. Direct aan het begin stonden er twee Mule Deer langs de weg. Twee mannetjes met mooie geweien. Verder langs de route kwamen we ook nog langs Medicine Lake en aan het einde Maligne Lake. Dit zijn twee grote bergmeren. Bij Maligne Lake zijn we omgekeerd en over dezelfde weg terug gereden. Ondanks dat we verder geen wildlife meer zagen, was het een mooie avondrit. Toen we al redelijk aan het einde van de Maligne Road reden, zagen we we wat auto’s langs de weg staan. Met onze ervaring uit Yellowstone, wisten we natuurlijk dat er iets te zien zou zijn :-)
Het bleek om een grote Mule Deer te gaan. Dit was de grootste die we tot nu toe hadden gezien met een enorm gewei. Hij stond dichtbij, waardoor we goed konden zien dat hij getagged was. We reden net een paar honderd meter, toen er weer een paar auto’s stil stonden. Nu bleek het om een zwarte beer te gaan. En dit keer was er geen twijfel mogelijk: het was een echte zwarte.

Hij volgde op een paar meter van de kant de weg en was duidelijk op zoek naar eten. Hij verschoof wat stenen om te zien of er wat lekkers onder lag. Een stukje verder vond hij bessen en deze struiken werden flink onder handen genomen. En dit gebeurde allemaal vlak naast ons! We zaten zelf veilig in de auto op de eerste rang… Dit was wel een hele mooie afsluiting van de dag, maar uiteraard niet voordat we nog even een ijsje hadden gehaald, toen we de auto vast hadden volgetankt voor morgen. Dan rijden we in 2 dagen via Kamloops naar Vancouver en zullen voorlopig de wildernis verlaten.