Als we 's Ochtends wakker worden regent het flink. Dat is niet zo prettig omdat we straks willen gaan paardrijden. Ik (Patric) haal met Mylla wat brood en eieren bij de bakery en we gaan eerst maar rustig ontbijten.
We blijven hoopvol de lucht in de gaten houden en we zien hier en daar toch al wat blauwe plekken tevoorschijn komen. Op een gegeven moment is het helemaal gestopt met regenen en wordt het toch nog zonnig. Er is nog wel her en der bewolking, maar hier kunnen we prima mee op pad.

Om 10 uur komen we aan op Grootbos. Dit is een privé gebied wat ligt in Walker Bay National Reserve. Het is nog geen 10 km van de Kelders, dus we zijn er snel.
We lopen naar de stallen waar we wat verbaasd worden ontvangen door één van de staldames. Ze wist niet dat er iemand kwam rijden.....
Toen ik uitlegde met wie ik contact had gehad, begreep ze het wel. Zij was namelijk van het stal-gedeelte dat bij Grootbos hoorde. Ze hebben daar namelijk ook een (zeer luxe) lodge waarvan de gasten in het reserve kunnen paardrijden. Ook doen ze daar meerdaagse outrides. Wij komen van buiten uit en dat is voor een ander deel van de stal.
Degene die wij moesten hebben blijkt echter autopech te hebben.
Ik krijg hem even aan de telefoon en we spreken af dat we de rit vanmiddag gaan doen.

Nu gaan we eerst nog maar even naar Gansbaai om wat spullen te kopen. Daarna relaxen we nog even in The Roundhouse.
Na de lunch rijden we weer naar Grootbos. Degene met wie ik de afspraak had gemaakt was er zelf niet, maar de jongen waar we de rit mee zullen doen, was al druk in de weer met de paarden. Hij had er echter maar drie en was verbaasd dat we met zijn vieren waren. Inclusief die voor hemzelf hadden dat dus vijf paarden moeten zijn.
Maar weer even bellen.....Blijkt dat hij zich vergist heeft met de reservering van een ander koppel. Er wordt nog even gekeken of er paarden beschikbaar bij het andere stalgedeelte, maar deze zijn allemaal al ingezet. Grrrrrr.....
Ik besluit dan maar dat Mylla en Marisol moeten gaan rijden. Met name voor Mylla is het het belangrijkst.
Mick is wel erg teleurgesteld, dus ik spreek af dat hij en ik nog een stuk gaan rijden als de Mylla en Marisol terug zijn. Aangezien het dan nog lang genoeg licht is, horen we dat we dan nog wel een uur kunnen rijden. Dat is niet genoeg tijd om naar het strand te gaan, maar we kunnen nog wel een heel stuk de bergen in.

Zo gezegd, zo gedaan. Mylla en Marisol stijgen op en vertrekken. Ik had gehoord op welk deel van het strand ze uiteindelijk zouden uitkomen. Dit moet heel makkelijk te vinden zijn. Ik wil daarheen, zodat ik wat foto's kan nemen of kan filmen. Dat is natuurlijk wel leuk, als ze langs de branding galloperen....
We zoeken echter flink, maar het juiste strand vinden we niet. Later hoor ik van Marisol dat we waarschijnlijk wel in de buurt waren, maar dat er door de vloed niet zo heel veel strand meer over was. (zie voor hun verslag onderaan deze pagina)
Als ze na twee en een half uur weer terugkomen, blijkt dat ze een hele mooie rit hebben gehad. Mylla is helemaal happy.
De paarden worden verzorgd en eten en drinken wat. Daarna gaan Mick en ik op pad. We rijden dwars door het fijnbos en gaan steeds hoger de bergen in. De meeste paadjes zijn heel smal en slingeren omhoog. Op wat rechtere stukken draven we om snel wat verder te komen. Ik heb mijn beugels wat lager gedaan dan gebruikelijk en dat bevalt me eigenlijk wel heel goed. Ik kan zo veel prettiger overgaan tussen de verschillende gangen. Ik merk ook dat Mick heel netjes rijdt. Hij stuitert bijna helemaal niet bij het draven. Volgens mij zien we er heel professioneel uit . En dat met onze beperkte ervaring......
Op een open vlakte kunnen we zelfs nog even een stuk galloperen. Uiteindelijk zijn we helemaal boven en hebben een heel mooi uitzicht over Walker Bay. Helemaal links zien we ook De Kelders liggen. De zon begint al te zakken en zorgt dat het een heel mooi plaatje is.
We beginnen weer aan de afdaling en ongeveer een uur later zijn we weer terug bij de stallen waar Marisol en Mylla ons al staan op te wachten.
Howard is er inmiddels ook en biedt zijn verontschuldingen aan dat het allemaal zo in de soep was gelopen.
Uiteindelijk hebben we allemaal toch nog een mooie rit gehad en is ook Mick zijn teleurstelling weer vergeten.

Mylla en Marisol

Helaas gingen we dus met z'n tweeën in plaats van vieren mee naar het strand. De rit was heel anders dan de vorige in St. Lucia....Het pad was heel smal en we reden door flinke bossages. Soms zag ik Mylla en de begeleider niet eens meer. Mylla reed op Sawree, een arabier, die behoorlijk sterk was. Mocht het een probleem worden bij het strand, dan kon ze wisselen met Tum, het paard van de begeleider. We moesten soms flinke stukken stijgen en dalen en een weg oversteken. Een half uur later kwamen we aan in een duingebied. Het leek wel de woestijn, want we reden soms door hele uitgestrekte stukken zandduinen. Toen we bij het strand aankwamen, werd Sawree wat te sterk voor Mylla en heeft ze van paard geruild...Van het strand was echter niet veel meer over omdat het snel vloed werd. Toch reden we er heen....De begeleider gaf vol gas en vertelde dat we het beste op het natte stuk konden galopperen, als het water zich even terug trok. Dat was wat minder zwaar voor de paarden en konden ze harder :-)

Zodra de golven weer aan kwamen rollen, gingen we wat opzij. Maar verder konden we niet, omdat daar de rotswanden al begonnen. De golven kletsen naast ons kapot op de rotsen en we gingen voluit door de branding, heerlijk! Mylla kreeg een flinke slok zout water in haar gezicht, maar vond het super! We moesten snel weer omkeren, omdat we anders het strand niet meer af konden. Daarna gingen we via dezelfde weg terug naar de manege, waar Patric en Mick de paarden van ons overnamen....

Het is inmiddels al weer wat later, dus we pikken snel oma op om te gaan eten.
We rijden naar Gansbaai en zien daar het restaurant Rosemary's.
"Seafood and Traditional South African Food"; daar moeten we vast wel iets lekkers tussen weten te vinden.
Hier zit voor de deur een metalen hek. Deze wordt voor ons geopend en gaat na ons direct weer dicht...... We hebben zelf de laatste dagen niets van onveiligheid gevoeld, maar de deuren bij de restaurants zijn toch wel wat bijzonder.
Ook hier komen we weer in een soort huiskamer. We nemen plaats aan één van de 3 (?!) tafels en de heater wordt voor ons aangestoken. De kamer is heel kitsch ingericht. Op het onderste deel van de muur is een soort lambrisering aangebracht, die is gemaakt van oude Zuid Afrikaanse kranten. Het is vrijwel allemaal in het Nederlands. Ook staan er overal Delftsblauwe beeldjes.
De ober neemt onze drankjes op en we krijgen de kaart. Hij legt uit dat er geen kindermenu's op de kaart staan, maar dat ze daar wel andere dingen voor kunnen maken.
Op de kaart staan "bijzondere" gerechten. Wij laten degene waar maag of delen van het hoofd in zijn verwerkt maar links liggen.......
Oma, Marisol en Mick bestellen traditionele Boboti, Mylla gaat op safe met een Burger+friet en ik bestel een stoofpotje met o.a. Lamsvlees.
Als we hierop wachten komt de eigenaresse even kennis maken. Het is een soort "Tante Til" en vindt ons een "Lovely family"....
Als ze hoort dat we uit Nederland komen, wijst ze ons op de kranten, die uit 1916 blijken te komen. We praten even wat en zegt dat de kinderen na het eten, maar even naar haar kamer moeten komen om met haar hondjes kennis te maken. Die zouden heel schattig moeten zijn.
Het eten smaakt heerlijk en we smullen er allemaal van. We zitten allemaal zo vol, dat we het dessert maar overslaan.
Tante Til zien we ook niet meer, dus de hondjes moeten het maar zonder ons doen.