Als we wakker worden, blijkt de stroom uitgevallen te zijn. De stroom wordt gebruikt voor de regio van Johannesburg en de Dakensbergen omdat het daar gesneeuwd heeft. Ze verwachten in de loop van de dag weer in orde te zijn. We gaan vroeg ontbijten omdat Patric met Mick gaat duiken. Als ze rond 8:00 wegrijden, doen wij nog even rustig aan in het huis en gaan dan naar het centrum van St. Lucia omdaar wat rond te kijken.

De supermarkt is wel open, maar alles is pikkedonker. Overal staan noodaggregaten , en het is heel gek om daar je boodschappen te zoeken....

We liepen wat door het stadje, kochten een paar souvenirs en hebben lekker koffie gedronken.
Daarna gingen we weer terug naar het huisje om even wat uit te rusten bij het zwembad en wat spelletjes te spelen. Ook wel eens lekker om een dagje wat rustig aan te kunnen doen...

Mick en Patric

Wij reden vanochtend in een kleine twee uur naar Sodwana Bay. Hier zijn dicht langs de kust een aantal riffen. Het gebied wordt aangemerkt als een van de tien mooiste duikplekken ter wereld. Nu zullen die lijstjes per persoon of organisatie nog wel eens verschillen, maar het leek ons toch wel mooi om hier een duik te kunnen maken.

Toen we er aankwamen gingen we eerst naar de duikshop van een van de PADI dive-resorts om op ons gemak alle duikgear passen. Vervolgens gingen we richting het strand (de spullen werden later voor ons gebracht). Aangezien de hele kuststrook ook een natuurpark is, moesten we eerst door de controlgate om ons te laten registreren. Een aantal kilometer konden we parkeren. Uiteraard werden we hier weer geholpen door behulpzame jongetjes die wel op onze auto zullen passen....

Het was een heel mooi breed zandstrand. Heldere blauwe zee en hoge golven met een spierwitte branding waar de golven braken. Schitterend plekje.
Bij de plek waar onze duikschool zat, kwam Ben ons al tegemoet lopen: “You must be Patric and Mick”. Hij is de manager van deze school en met hem had ik per email onze duik al geregeld. Blijkbaar komen er niet zo vaak twaalfjarige jongens met hun vader, waardoor hij ons direct herkende.
Hij stelde ons voor aan de divemaster van onze boot (Sean) en de jongen die ons met onze spullen op het strand zou helpen. Dat laatste was heel erg handig, want hij zette alles in elkaar (uiteraard moesten we zelf wel even alles checken) en zorgen dat alle spullen op onze boot kwam. Zo hoefden we niets te tillen en slepen. Zo is het wel relaxed duiken !
Wij aten en dronken nog wat, terwijl om ons twee “klasjes” zaten die instructies kregen voor hun eerst Open Water duik, als onderdeel van hun opleiding.

Toen was het tijd om te gaan. Wij gingen samen met twee Divemasters en nog een Italiaans koppel naar de boot. Op het strand kregen kregen we nog een korte briefing waarbij Sean in het zand uittekende hoe het gebied waar we heen gingen (Stringer, two-mile reef) er uit zag.
Bij de boot stond de skipper al op ons te wachten. Het was een vriendelijke, grote, zwarte man met een brede lach op zijn gezicht.
In de boot is plek voor zo’n 12 man, maar we waren dus maar met zijn zessen.
We moesten even helpen om de boot recht te houden, terwijl een tractor hem het water in duwde.
Toen hij dreef konden we er over de rand inklimmen en was het tijd om ons  hééééééél goed vast te houden. We moesten namelijk door de branding en hoge golven naar het diepere gedeelte zien te komen. De skipper ontweek handig de hoogste golven, maar toch was het wel een heftig ritje. Achter de branding werd het rustiger en na zo’n vijf minuten waren we al op de juiste plek.
Hier werden we geholpen om ons vest en overige spullen aan te trekken en konden we het water in.
Waarschijnlijk ben ik hierbij mijn GoPro-camera, die ik op mijn hoofd had, verloren. Aangezien Mick het toch wel even spannend vondt om zo de open zee in te springen, was ik wat meer bezig om hem te helpen, dan de camera te controleren. Ik kwam er ook pas later achter en toen had het ook niet echt zin meer om te zoeken. Helaas heb ik dus geen filmmateriaal van deze duik ***

Zodra we ons hoofd onder water hadden, zagen we het eerste rif al een meter of 12 onder ons. Het zicht was dus prima.
Ook zag Mick al direct een gigantische vis zwemmen (we zijn niet zo op de hoogte van alle namen ). We gingen rustig omlaag en op het rif zagen we een hele grote zeester.
Tijdens de duik zijn we het hele rif rond gezwommen en daarna overgestoken. We hebben hele mooie dingen gezien, o.a

• Een dikke zwart-geel gevlekte murene
• Hele kleine gekleurde garnalen
• Paarse zee-egel
• Hele grote school gele Snappers (waar je leuk doorheen kan zwemmen !)
• Anemonen met kleine gekleurde visjes er in (een soort “Nemo”, maar met meer kleuren)
• Verschillend gekleurd koraal
• en heel veel ander grote en kleine vissen

Na zo’n drie kwartier begon de lucht op te raken en moesten we rustig weer opstijgen.
Toen de skipper ons zag, kwam hij naar ons toe varen om ons aan boord te halen. “You are very good!!” riep hij naar Mick met zijn typische accent en grote glimlach op zijn gezicht.
In het water deden we onze loodgordel en vest uit, zodat die eerst de boot in konden. Daarna hielp hij ons er in. Kort daarop kwam ook het Italiaanse koppel in de boot.
De skipper vroeg of we ook de vier humpback whales hadden gezien.
Deze waren namelijk net aan de oppervlakte langs onze duikboei (“divers below”) gezwommen. Helaas had niemand van ons ze gezien :-(
Wel een apart idee dat ze dus blijkbaar vlak boven ons waren, terwijl wij naar kleine dingen op het rif hingen te kijken.
We ruimen onze spullen een beetje op en plots zie ik een grote zwarte vlek naast de boot. Sean zegt dat het een Manta Ray is, waarop Mick roept: “Can I get in ?” Als hierop positief wordt geantwoord, springt hij direct terug het water in. Hij had nog net de tijd genomen om zijn masker te pakken
Als ook ik weer in het water ben, zie ik dat het inderdaad een Manta is. Hij is zo’n twee meter en zwemt heel rustig onder ons door. Hij lijkt wel te vliegen. Prachtig ! We kunnen hem heel rustig bekijken.

Als hij is verder gezwommen, klimmen wij weer aan boord en gaan we terug naar de kust. Nu we met de golven mee gaan, gaat het wel hard, maar minder heftig.
Vlak voor het strand geeft de skipper nog wat extra gas en we glijden zo een aantal meter het strand op.
Alle spullen worden voor ons opgeruimd, dus we kunnen -na een korte debriefing- ons rustig omkleden en daarna terug richting St.Lucia.
Mick valt bijna direct in slaap en ik geniet al rijdend van de inmiddels bekende omgeving....

.....totdat ik wordt aangehouden door de politie.

Ik moet wel zeggen dat het de agent niet aan lef ontbrak. Hij staat namelijk gewoon midden op de weg met zijn hand omhoog , terwijl de auto’s met 120 km/u op hem afrijden.
Gelukkig zie ik hem al op tijd staan, dus parkeer mijn auto naast hem op de vluchtstrook. Het blijkt ee routine controle te zijn en hij wil mijn rijbewijs zien. Terwijl ik deze aan het pakken ben, rent zijn collega naar de politie-auto. Mijn agent ziet dit en roept “Chase, chase, chase”.  Tegen mij zegt hij “You go” en ook hij springt in de politie-auto die met piepende banden en loeiende sirene achter een auto aan gaat.
Ik ruim mijn rijbewijs weer op en rij weer verder. Een stuk verder op zien we dat ze de auto waar ze achter aan gingen, hebben aangehouden.
Rond 5 uur zijn we weer terug in St.Lucia waar Mick direct en geuren en kleuren verteld wat we allemaal gedaan hebben.

*** aangezien ik dus geen film/foto's heb kunnen maken, heb ik wat foto's opgezocht van dingen die we hebben gezien. Door er op de foto te klikken, ga je naar de website waar ik ze vandaan heb gehaald.