Zo, dat was me het dagje wel....

We begonnen vandaag rustig en omdat we 's ochtends niets gepland hadden, lieten we de kinderen nog even slapen. Ik was zelf wel op tijd wakker, dus liep even een rondje in de buurt. Dat was wel lekker in een ontwakende stad. We maakten de kinderen wel wakker om nog van het ontbijt gebruik te kunnen maken.

Na het ontbijt gingen we weer naar Madalena do Mar. Vandaag ging Mylla namelijk nog eens proberen om te paragliden. Hopelijk is de wind nu beter dan vorige week. Mick heeft niet zo'n zin om mee te gaan, dus hij blijft bij het hotel. We rijden weer de mooie kustweg naar het westen en komen mooi op tijd aan. Het lijkt een stuk meer te waaien dan de keer dat Mick ging en toen Gabriel aankwam zei hij dat we nog even moesten wachten aangezien het nu nog wat te onstuimig was. We gingen dus nog even wat eten en drinken op een terrasje. Na een uurtje geeft Gabriel aan dat het er goed uitziet en dat we naar boven kunnen. Net als vorige keer bleef Marisol op het strand om Mylla op te vangen. Mylla en ik rijden met Gabriel mee en we spreken af dat ik zijn auto weer naar beneden zal rijden.

De glider wordt weer uitgelegd in hetzelfde veld bij de koe en Mylla krijgt instructies. Ze doen wat safety-checks en wachten dan op een goede windvlaag om op te stijgen. Al na twee pogingen vliegen ze weg. Ik bel Marisol even om te zeggen dat ze er aan komen en zij kan ze op dat moment al in de hoogte zien vliegen.
Ik loop naar de auto en rij rustig naar beneden. Dit is weer een mooie kleine vallei en op een gegeven moment zie ik een heel mooi plaatje: aan beide kanten hoge rotsen (met wat watervalletjes); daartussen een mooie groene vallei (met hier en daar wat huisjes en terrasjes) en in de verte de zee. Precies op dat moment vliegt Mylla aan het einde van de vallei, met de zee op de achtergrond.
Helaas ben ik nu niet in de gelegenheid om hier een foto van te maken.

Mylla maakt een mooie vlucht en ze landen op het plateau bij het strand. Ze struikelt hier wel bij, mar gelukkig bezeert ze zich niet.
We nemen afscheid van Gabriel en rijden via dezelfde weg terug naar Funchal.

Nadat we ons even hebben opgefrist rijden we met zijn allen naar het oude centrum van Funchal.
Mylla wil graag nog even shoppen en Mick en ik willen gewoon nog even rondkijken en naar de fruitmarkt.
Toen we hier vorige week waren, hadden we een parkeergarage gezien die dichtbij het gebied was, waar we naar toe wilden. We wilden daar nu weer heen en reden de smalle steile (naar beneden) ingang in.
Maar daar sloeg het noodlot toe........
Beneden aangekomen was de slagboom dicht, maar daarachter ook nog een groot hek. Ik hoop dat dit hek open gaat zodra we een ticket trekken (dat is in Nederland ook wel eens zo), maar er gebeurd niets.
Dan ziet Mylla dat er alleen openingstijden staan voor maandag t/m vrijdag en voor zaterdag; de garage blijkt op zondag gesloten . Waarom laten ze ons er dan naar beneden rijden ?!!?!
We kunnen maar één kant op: achteruit de smalle, steile helling.
Om dat het zo smal is en in een bocht loop, kan ik niet de koppeling helemaal los laten en vol gas omhoog gaan. Ik moet de koppeling een beetje laten slippen.
Ik kom netjes omhoog, maar dit is toch echt te veel geweest voor de koppelingsplaten.
Het begint enorm te roken en te stinken....
Ik rij een klein stukje een zijstraat in, maar het roken blijft en komt nu niet alleen van onder de motorkap, maar zelfs via de luchtroosters de auto in.

Ik parkeer de auto toevallig voor een politiebureau en doe de rokende motorkap open.
Er komt een agent naar buiten, maar in plaats van dat hij vraagt of hij moet helpen, begint hij alleen te zeuren dat we hier niet mogen parkeren en dat we een meter of 10 verder moeten gaan staan. Ik probeer de situatie nog even uit te leggen (voor zover dat niet te zien is aan de rokende auto), maar hij is niet te overtuigen. Ik sta bljkbaar op een erg belangrijke plek en moet echt een stukje verder.
Ik parkeer de auto naast een klein parkje. Daar zitten een paar oude mannetjes een spelletje te spelen aan aan tafeltje. Die hebben vanavond thuis ook weer wat te vertellen. Ze kijken van een afstandje telkens naar de rokende auto en voor hun is het waarschijnlijk de belevenis van de maand .

Ik hoop dat de koppelingsplaten gewoon heel erg heet zijn en dat de rook snel stopt.
Helaas blijft de boel roken en ik maak me een beetje zorgen dat er iets vlam zal vatten. Voor de zekerheid leg ik alle spullen uit de auto maar vast bij elkaar.
En dan begint de volgende uitdaging.....ik ga de car-assistance van het verhuurbedrijf bellen:
Ik krijg eerst een Portugees bandje te horen (geen flauw idee wat er gezegt wordt ), maar krijg na dit bandje een echte mevrouw aan de lijn. Deze kan echter geen engels.... beetje uitleggen wat er aan de hand is, nog even herhalen en ze zegt dat ze me gaat doorverbinden. Ik krijg een mooi muziekje, gevolgt door een in-gespreks-toon..... Dat schiet natuurlijk niet op.
Ik bel nog maar eens opnieuw, krijg een andere mevrouw aan de lijn. Ik vraag direct maar even of ze ook engels spreekt, waarop ik het logische antwoord krijg: "uh, no...". Ze kan toch een paar woordjes en ik probeer de situatie nog eens uit te leggen. Ze noteert mijn telefoon-nummer en zegt dat ze zo terug zal bellen.
Toen ze had ophangen, zeg ik tegen Marisol dat het eigenlijk niet zo veel zin heeft als die vrouw terug gaat bellen. Door de taalbarrière zullen we niet heel veel verder komen.
Ik laat de rest maar even verder de stad in gaan. Het heeft niet zo heel veel zin om met zijn allen hier te wachten. We houden via de telefoon dan nog wel even contact hoe het verder loopt.
Inmiddels wordt het roken al wat minder, dus ik denk ook niet dat er uiteindelijk nog brand uit zal breken.

Vrij snel belt er iemand terug die gelukkig wel engels spreekt. We nemen de situatie door en hij noteerd alle gegevens. Vervolgens belt hij een garage voor een takelwagen en een taxi om ons naar de luchthaven te brengen (om een nieuwe auto op te halen). Hij geeft ook direct aan dat het ongeveer 20 minuten zal duren. Achteraf blijkt dit inderdaad ook rond die tijd te zijn.
Ik informeer Marisol over de status en zij zullen zorgen dat ze ook rond die tijd terug zullen zijn.

Als de man met de takelwagen uit zijn auto stapt, ruikt hij direct wat het probleem is. Wij zijn inmiddels waarschijnlijk een beetje aan de geur gewent, maar blijkbaar hangt de geur hier nog behoorlijk rond.
De auto gaat op de takelwagen en we vullen even wat formulieren in die straks nodig zijn voor de rental-company.
Bij de taxi proberen we nog even of hij eerst Marisol en de kinderen langs het hotel kan brengen en dan met mij naar de luchthaven. Toen we vorige week aankwamen was het bij de rental-company nogal druk en op die manier, kunnen zij nog even hun eigen gang gaan.
De taxi-chauffeur kan hier echter niet aan beginnen. Hij heeft van de car-assistance opdracht gekregen om ons van hier naar de luchthaven te brengen en niets anders. Vermoedelijk krijgt hij daar een vast tarief voor.
We schatten in dat het binnendoor ongeveer 5km is en Marisol en Mick besluiten om dat stuk zelf te gaan lopen (kunnen ze direct wat Pokemon vangen...). Later blijkt het nog wat korter te zijn, dus het was prima om te doen.
Mylla en ik worden naar de luchthaven gebracht, waar bij de chauffeur zich gedraagt als onze persoonlijke tourguide. Hij benoemd zo'n beetje alles wat hij ziet: "Swimmingpool" (al wijzend naar het zwembad bij een hotel).......

Bij het verhuurbedrijf was het er dit keer gellukig niet zo heel druk. We leggen we alles nog even uit en krijgen haal snel een andere auto mee.
Het is precies hetzelfde model, maar dan in het zwart. Zelfs het kenteken is bijna hetzelfde (alleen de -42 aanpassen naar -01).
Mylla en ik rijden weer terug naar Funchal en precies op tijd zijn we bij het restaurant waarvoor we eerder deze week al hadden gereserveerd. Marisol en Mick zijn dan ook daar.
Het is een erg goed restaurant (alleen een beetje grote porties voor Mick en Mylla) en zo is de dag toch nog tot een goed einde gekomen.