Helaas moeten we concluderen dat dit hotel toch wel iets minder is dan de vorige twee. Gisteren moesten we housekeeping nog laten komen om één van de bedden op MIck's kamer opnieuw te laten opmaken. Er zaten namelijk allemaal vlekken in het beddegoed.
Je kon zien dat het wel gewassen was, maar dat deze vlekken er gewoon niet uit waren gegaan.....
Ook het ontbijt was niet zo heel goed: droge broodjes, weinig verse dingen (alles uit pak/blik) en oploskoffie. Nou ja, we kunnen het niet altijd treffen.

Na het ontbijt rijden we ook vandaag naar de start van een levada wandeling. We wisten niet precies waar deze begon, maar gelukkig staat de route goed aangegeven vanaf het punt dat we het niet vooraf op de kaart hadden kunnen uitzoeken.

Het is een mooie route naar de wandeling toe. Eerst rijden we langs de ruige kust. Het is bewolkt en waait behoorlijk, maar dat past eigenlijk wel bij deze omgeving.
Het laatste stuk rijden we weer zigzaggend omhoog totdat we bij de kleine parkeerplaats zijn waar de wandeling begint.

We hadden deze wandeling (Levada da Ribeira da Janela) gekozen, omdat je hierbij ook door een lange tunnel moet. Deze wandeling eindigt dan direct na de tunnel bij een waterval. Je kan ook de hele levada volgen tot aan Fonte do Bispo, maar dan is het totaal zo'n 25 km en dan moet je ook weer terug bij je auto zien te komen. Dat zien we voor nu niet zo zitten, dus wij gaan voor de korte versie (ca. 6km).

In eerste instantie lijkt het door de wind wat fris, maar al snel lopen we in de luwte tussen Eucaliptus- en laurierbomen.
Ook in deze levada zwemmen weer heel veel forellen. Mick probeert ze te tellen, maar dit is onbegonnen werk.

De begroeing is hier heel anders dan die we de afgelopenen dagen hebben gezien op sommige stukken lijkt het net of je in het tropisch regenwoud van Costa Rica loopt.
Na een tijdje merken dat we toch eigenlijk al wel bij de tunnel hadden moeten zijn.
We weten zeker dat we goed lopen (er zijn geen afslagen o.i.d.) maar we hebben inmiddels zo'n 4 km gelopen en als de wandeling 6km is, hadden we er al moeten zijn.
We beginnen te denken dat de omschrijving anders is geweest dan bij de vorige wandelingen en dat deze 6km de afstand is tot het eindpunt in plaats van heen+terug.
We besluiten dus om door te lopen. Nog 2 km is niet zo heel ver meer en het is toch wel leuk om te zien hoe de tunnel en waterval zijn.

We weten niet precies wat er nu mis is gegaan met de beschrijving die we hebben gelezen, maar uiteindelijk komen we pas bij de tunnel na 7 km.
Het is maar goed dat we voorbereid zijn en zak- en hoofdlampjes mee hebben. De tunnel is namelijk laag, smal en pikdonker. Het is wel heel grappig om dit als afwisseling in de wandeling te hebben.
Zodra je de tunnel in gaat, kan je heel in verte al een lichtpuntje van het eind zien, maar je doet er toch nog wel zo'n 10 minuten over om er helemaal door heen te komen.
Op sommige plekken is het wat lager en/of smaller dan op andere plekken. Ook komen er af en toe wat waterdruppels van het plafond naar beneden vallen.

Aan het einde komen we uit in een mooie smalle vallei. Helaas "staat de waterval niet aan". Het is blijkbaar toch wel een te droge periode om hiervoor voldoende water aanvoer te hebben.

Na een tijdje besluiten we om weer om te keren en hetzelfde pad weer terug te lopen.
In plaats van 6 is het in totaal 14 km geworden, maar aangezien het hele stuk redelijk vlak loopt, was het voor niemand een probleem.

We rijden vervolgens naar Porto Moniz, het noordwestelijke puntje van het eiland.
Er zijn hier aan de  kust natuurlijke baden: een soort zwembad aan de rand van de zee die met vloed volloopt met zeewater en waar je dan veilig kan zwemmen, doordat het wel is afgeschermd van het open water.
Aangezien het bewolkt is en nogal waait, gaan wij er maar niet in. We kijken wel wat rond en lunchen in het dorpje.

In de loop van de middag rijden we rustig weer terug richting São Vicente.
We komen hierbij nog langs een ander stukje van het dorp, dat we niet eerder hadden gezien. Hier zijn ook allemaal restaurantjes, dus daar kunnen we vanavond  nog wel even gaan kijken.

Wij zetten Marisol en Mylla af bij het hotel waarna Mick en ik nog even aan de overkant van de vallei proberen te komen.
We hadden daar een soort kerktorentje gezien, die op een aparte heuvel in de vallei staat. We denken dat we vanaf daar wel een mooi overzicht hebben op de andere kant van de vallei.
Op de gok rijden we omhoog en komen uiteindelijk inderdaad uit waar we willen zijn: Capela Torre de Nossa Senhora de Fátima (volgens het bordje...).

We parkeren de auto en beklimmen de steile trap omhoog. Dat is nog best even werken, zo in de zon.
Boven aangekomen hebben we inderdaad het mooie uitzicht dat we hadden gehoopt.

We hebben allemaal niet zo heel veel honger, dus eten wat simpels in één van de restaurants langs de kust.
Na het eten is Mylla heel moe, dus gaat vast douchen en naar bed. Mick en ik gaan nog even wat drinken in de lounge-area van het hotel.
In de hoteltuin staan allemaal tafeltjes en er is daar een soort bbq-diner. Het ziet er heel gezellig uit. Op een gegeven moment komt er een folklore-groepje die gaan dansen en zingen.
Nu vindt ik dat wel leuk als het iets authentiek is, maar dit soort toeristische folklore hou ik toch wat minder van. Zeker als er ook nog mensen uit het publiek gehaald worden om mee te gaan zingen en dansen.
Mick ligt helemaal in een deuk en hoopt stiekum dat ik mee moet dansen (ook al zitten we niet bij de bbq.......). Gelukkig gebeurd dat niet .