Vanochtend was Patric vroeg wakker (5.00 uur).
Hij wilde even naar een uitkijkpunt over Lake Powell rijden, en aangezien ik ook een beetje wakker werd, zijn we samen gegaan. De rest bleef lekker slapen.

Toen we bij de afslag naar het punt aankwamen, bleek die pas na zonsopkomst opengesteld te worden. Toch wilden we er even een kijkje nemen, en hebben we de auto naast het hek gezet en zijn we verder gaan lopen.(Technisch gezien deden we niks fout; we waren met de auto ‘gestopt’ en de zon kwam al op... :-)
De weg naar het uitkijkpunt bleek toch een stuk langer dan we dachten, en bovendien was de hele weg onverhard....Boven aangekomen was de zon al iets te ver boven de horizon, en bleek het uitzichtpunt niet zo spectaculair. Tja, dat kun je wel eens treffen.....

Toen we een uurtje later (mét Starbucks-koffie) terugkwamen, was de rest ook net wakker. Om 8.00 uur vertrokken we richting de Grand Canyon, met even na Page nog een tussenstop naar de Horseshoe Bend, een bocht in de rivier die de vorm heeft van een hoefijzer.
Hoewel de Overlook ¼ mijl vanaf de parkeerplaats lag, bleek het echte uitkijkpunt toch ietsje verder te liggen. En dat was afzien, vooral op terugweg. We hadden niet gerekend op flink hoogteverschil met mul zand, geen zuchtje wind en een absurd hoge temperatuur om 8.30 uur ‘s morgens....

Wat waren we blij toen we weer de koele auto in konden....

Onderweg naar de Grand Canyon reden we door het Navajo-reservaat. Je kon aan de huizen langs de weg goed zien in hoeveel armoede de natives daar leven. We zijn even gestopt bij een markt (Little Colorado River Tribal Park) waar verschillende Navajo-indianenfamilies hun waar maakten en verkochten. We wilden wat dingen kopen, en deden dat liever rechtstreeks bij hen.

In de loop van de middag kwamen we via de oost-ingang het Grand Canyon-park in. Daar beginnen eigenlijk meteen de uitzichtpunten. Op weg naar ons hotel hebben we verschillende punten bezocht. En het is zo indrukwekkend groot! Je staat meestal echt op de rand van de rim, dus moet je geen last van hoogtevrees hebben....Een klein stukje verder barstte een onweersbui los, en dan is het wel even uitkijken....

Nadat we ‘s avonds bij de Arizona Room gegeten hadden, ging Lies met de kinderen terug naar het hotel aan de rim, en Patric en ik liepen nog even naar een ander uitkijkpunt even verderop. Helaas konden we geen mooien zonsondergang zien, want de bewolking van de onweersbui bleef de hele avond hangen. Wel hebben we een zeldzame Californische Condor gezien. We zagen een groepje mensen de afgrond in kijken, en een man met een flinke verrekijker gunde ons een blik op het dier. We lagen redelijk op tijd in bed, want de volgende ochtend hoopten we dat de bewolking weg was, zodat we een zmooie onsopgang konden meemaken.